Bericht van Nathalie

Vandaag eerste oudercontact gehad van onze actieve tweeling. Het was echter niet zo positief... Ik weet uiteraard al dat ze een taalachterstand hebben, maar ze zijn tijdens het schooljaar enorm vooruit gegaan. Tijdens het oudercontact kreeg ik nu echter de 'raad' om blokken te kopen en klei voor de kinderen. Ik ben hier wel wat van geshockeerd, want wij spelen regelmatig (bijna dagelijks) samen met de kinderen met blokken, puzzels, klei, tekenen... Ik kreeg het gevoel dat de school mij de schuld geeft van de taalachterstand van mijn tweeling. Mijn tweeling heeft erg lang een eigen taaltje gehad die niemand verstond. Door op school meer in contact te komen met andere kindjes is dit al erg verbeterd, maar een achterstand is er nog wel. Wij als ouders spenderen heel veel tijd met onze kinderen en verwaarlozen hen niet! Ik ben orthopedagoge van beroep dus ik ga erg gericht met mijn kinderen activiteiten doen. Uiteraard wordt er ook vaak gespeeld voor het plezier van het spelen. Wat is jullie ervaring met de school? Ik had echt het gevoel dat ik als moeder met de vinger werd gewezen. Gedurende het hele oudercontact is er overigens bijna niets positiefs over mijn  kinderen gezegd geweest.. Het enige positieve dat de juf over hen vertelde was dat ze brave kindjes zijn... Pfff, ik zie het echt even niet meer zitten..

Reactie op het bericht van Nathalie

Hallo Nathalie, misschien klinkt het heel standaard maar ik begrijp precies wat je ervaart en voelt. Ik heb een zoon van 7 en toen hij een kleuter was had ik ook een soort gelijke gesprek met zijn leerkracht. Ik ben van Turkse komaf en docent omgangskunde die les geeft aan SPW leerlingen. Ik zag het toen ook niet zitten en een hele moeilijke tijd gehad. Het probleem was zijn niet stil kunnen zitten en taalachterstand. Ik denk dat het om de manier waarop men communiceert betreft kinderen. Het overbrengen van de boodschap en manier waarop men het zegt. De vooroordelen/ indruk krijgen dat je geen goede ouder bent, dat is denk ik waar wij mama's er moeite mee hebben. Nu we weten (na ruim 3 jaar later) dat hij ADHD heeft weten we gedeeltelijk waar zijn taalachterstand mee te maken, heeft hoeven ze in iedergeval niet de schuld bij ons te zoeken. Ik ken je niet en leef met je mee (raar he?). Ik wens je veel sterkste. Groeten, Mien